χορτάρακος

ἡ, Α

1. μίγμα από αρακά και χόρτα, το οποίο χρησίμευε ως ζωοτροφή

2. (ενν. γῆ) καλλιεργημένη γη που παράγει χόρτα και αρακά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χόρτος + ἄρακος «είδος οσπρίου, αρακάς»].